Je toont de kinderen een mooi houten bord met twee rijen deuren: twee aan de rechter- en twee aan de linkerzijde. Tussen de deuren bevindt zich een muur van rode stenen. Je haalt een houten konijntje met mooie, lange oren boven en stopt het achter de rechter deuren. Terwijl je je tot het publiek richt, verlaat het konijntje heel alleen en op zichtbare wijze zijn verblijf, het loopt langsheen de muur en verbergt zich achter de andere deuren. Jij hebt niks gemerkt, maar de kinderen beginnen te roepen en vestigen je aandacht op het konijntje. Nadat ze je uitgelegd hebben wat ze gezien hebben, zeg je dat ze het verkeerd voor hebben en je opent de linker deuren. Ondertussen vlucht het konijntje stiekem (maar duidelijk zichtbaar voor de kinderen) terug naar de andere kant. Dit spelletje hou je enkele ogenblikken aan. De kinderen zien het konijntje steeds ontsnappen, terwijl jij steeds, nietsvermoedend, te laat komt. Je kan het konijntje nergens vinden. De kinderen willen je helpen, maar je begrijpt blijkbaar niet wat er allemaal gebeurt. Op een bepaald ogenblik legt het konijntje zelfs zijn oren over de deuren als een soort knipoog naar het jonge publiek, dat stilaan medeplichtig wordt. Tenslotte open je alle deuren om nu eindelijk dat ondeugende konijn te pakken te krijgen. Tevergeefs. Het konijn is in het niets verdwenen! Nu begrijpen zelfs de kinderen er niets meer van…